Marife Dini Araştırmalar Dergisi
Yazarlar: Hikmet GÜLTEKİN
Konular:-
Anahtar Kelimeler:Şerîf er-Radî,Nehcü’l-belâğa,El-Mecâzâtü’n-nebeviyye,Hadis,Şîa
Özet: Hicrî IV. asır hilafet merkezi Bağdat’ın siyasî ve askeri açıdan sıkıntılar yaşadığı bir zaman dilimidir. Büveyhî sultanlarının desteklediği Şîa mezhebi güç kazanmakta, Kerh mahallesi dışında yeni Şiî bölgeleri oluşmaktadır. Bu durum Ehl-i sünnet müslümanları ciddi şekilde endişelendirmekte, bazen iki taraf arasında binlerce insanın öldüğü vahim hadiseler meydana gelmektedir. Şîa’nın Bağdat’ta gücünü artırdığı bu dönem, aynı zamanda dört temel hadis kaynağının da Bağdat’ta tamamlandığı devredir. Şîa’nın önemli âlimlerinin birçoğu bu zaman diliminde yetişmiştir. Bu dönemde Şîa’nın yetiştirdiği âlimlerden olan Şerîf er-Radî (359/970-406/1015) Nehcü’l-belâğa, Mecâzâtü’l-Kur’ân ve elMecâzâtü’n-nebeviyye isimli eserleriyle tefsir, hadis ve belâğât alanlarında tanınmakla birlikte aynı zamanda meşhur bir şairdir. Radî Abbasi halifeleri ve Büveyhî sultanları ile iyi ilişkiler kurmuş, hatta bir dönem halife olma arzusuna da kapılmıştır. Makalede Şerîf er-Radî’nin hayatı kısaca yaşadığı dönem ve hadisçiliği ele alınacaktır