HAFIZA
Yazarlar: Kelly S. WALSH
Konular:Edebiyat
Anahtar Kelimeler:Cormac McCarthy,Yol,Retorik,Şiddet,Edebiyatta kötülük,Kıyamet ötesi kurgu
Özet: Cormac McCarthy’nin Amerikan uygarlığının temeli olarak şiddet görüşüne yönelik çokça eleştiri yapılmaktadır. Onun bugüne kadarki son romanı Yol, görünürdeki bu fikri, sınırlarına doğru iterek yakın ekolojik felaketin şiddetli sonuçlarını araştırmak için Amerika sonrası kıyamet ötesine şekil veriyor. Henüz yeterince ifade edilmemiş şeyin, bu şiddetin temel retorik karakteri olduğunu; McCarthy’nin şiddetin bastırılamazlığını aktarmak için yaygın tekniğinin, mecazlar ve figürasyonlardaki şiddetin doğasının yer değiştirmesi için figürlerine dikkat çekmeyi kapsadığını savunuyorum. Dil ve dünya “küçülüyor” olarak gösterilmesine rağmen figürler aynen kalır ve şiddeti azalmaksızın onların yapım süreci yapım süreci devam eder. McCarthy, edebi mecazları ve figüratif dili öz-düşünümsel olarak kullanırken figürasyonun sadece şiddetin insan eylemleri için bir önkoşul olmadığını, aynı zamanda muhtemelen insan yaşamını “saf yaşamdan” ayıran güç olduğunu öne sürer. Romanın keskin karamsarlığı, kötülük gibi kavramların kalbinde hayat süren figürleşmenin ve şiddetin insanlık yolu olmadığını gösterir. Sürecin daha farkında ve şüpheli hale gelmesi için okuyucuyu kışkırtmasına rağmen, McCarthy’nin şiddet eleştirisi olumsuz olsa da daha iyi, daha az ya da kötü figürler oluşturmak için insan çabasındaki bazı yapıcı potansiyellere de işaret eder. Ancak bu, fazlasıyla yavan bir olumlamadır, çünkü son analizde Yol, şiddetin kendi figürlerinden dolayı her zaman bir şiddetli insan ilişkisinin olduğunu ve muhtemelen de her zaman olacağı konusunda ısrar etmektedir.