İDEALKENT
Yazarlar: Duygu OVACIK ÇORUH
Konular:Sosyal
DOI:10.31198/idealkent.574540
Anahtar Kelimeler:Ortam,Milieu,Mimari tasarım,Sınır-tutum,Değer,Pratik
Özet: Mekâna ilişkin modern bir bilgi alanı ve pratikler bütünü olarak mimarlık kendi üretim alanını biçimlendiren bir disiplin olmanın ötesinde, öznel deneyimi belirlemeye yönelik normatif sınırların üretimine katılır. Öte yandan mimarlık bir tasarım pratiğidir ki bu sınırlara karşı, yeni bir deneyim arayışı anlamında eleştirel eğilimleri üretmek durumundadır. Ancak mimarlığın eleştirel pozisyonu modern kapitalist kentle ilişkisi bağlamında tartışmalıdır. Bu anlamda güncel koşulların devamı; ama aynı zamanda tasarım pratiklerinin olanağından ayrılmayan bir mekân kavrayışı mümkün müdür? İnsan ve yaşam çevresinin bağlılaşık ilişkisinde temellenen ‘ortam’, bu soru bağlamında çalışmayı yapılandıran yöntemsel bir araçtır. Çalışma özelinde ortam, bilim ve felsefi tarihinde özel bir içeriğe sahip olan milieu kavramından türetilmektedir. Canguilhem, Foucault, Deleuze ve Guattari’nin metinlerine dayanan milieu, Foucault’nun modern özneleşme perspektifiyle bir arada ele alınarak ortama genişletilmektedir. Çalışmada özne-nesne ayrımından değerler ve pratiklere hareket eden ortam aracılığıyla, mekânsal pratiklerin stratejik etkileri sorunsallaştırılırken; tasarım pratiği yeni bir deneyimin üretim olanağı olarak ortaya konulmaktadır. Böylece kentsel ortam, özel tarihsel koşullarda nesneleşme ve özneleş[tir]menin gerçekleştiği mekândır; ancak bu belirlenim bir kabul değildir. Performatif bir araç olarak ortam [medium], stratejik değer kategorilerinden, içinde bulunduğumuz şeyi; kenti ‘çoğaltarak’ sıyrılır. Böylece ‘gerçek olan’ normatif sınırlara karşı yeniden-üretilebilir ki tarihsel sınırlar aşılabilir.