Necmettin Erbakan Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi
Yazarlar: ["Ömer Can BAŞ", "Abdullah ÖZÇELİK"]
Konular:-
Anahtar Kelimeler:Doğal Hukuk,Pozitif Hukuk,Hukuk Teorisi,Hukuk Felsefesi
Özet: Doğal hukuk ve pozitif hukuk ayrımı hukukun kaynaklarını göstermek için kullanılmaktadır. Bu ayrım diğer bir ifadeyle, olan ve olması gereken hukuk arasındaki farka ilişkindir. Bu mesele modern hukuk mekteplerinin kurulduğu Osmanlı’nın son dönemindeki özellikle ders kitapları içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Bildirinin amacı, o dönemde özellikle tafsilatlı açıklamaları sebebiyle Mehmed Servet’in hukuka giriş türündeki kitabı incelenerek söz konusu ayrımın dayanaklarını, uygulamalarını ve günümüz karşısındaki konumunu ortaya koymaktır. Mekteb-i Hukuk’ta hukuka giriş ve ceza hukuku dersleri veren Mehmed Servet, Mukaddime-i İlm-i Hukuk adlı eseri ders kitabı formatında hazırlamıştır. Eserde söz konusu husus Hukuk-ı Tabiiye ve Hukuk-ı Mevzua kavramlarıyla incelenmiştir. Benzer şekilde Mehmed Servet’in yanında İbrahim Hakkı Paşa’nın ve Munif Paşa’nın hukuka giriş niteliğindeki ders kitapları ve Mahmud Esad’ın, Kazım’ın ve Sadullah-Vartan’ın monografileri de bu alana ışık tutmaktadır. Ancak hukuka giriş niteliğinde bir eser olması hasebiyle açık ve berrak bir anlatımın seçilmesi, muadilleri karşısında daha tafsilatlı açıklamaların yer alması ve bizce meseleyi yalnız dini boyutta ele almaması nedeniyle Mehmed Servet’in söz konusu eseri önem arz ettiğinden tercih edilmiştir. Biz bu kapsamda dönemin kendi anlayışı içinde mevzubahis ayrımın, bir yandan dayanaklarını ve uygulamaya yansımalarını diğer yandan da günümüz hukuk anlayışı perspektifinden incelenmesini karşılaştırmalı şekilde ifade etmeye çalıştık. Yazar, pozitif hukuk kavramını; devletin tebaası bulunan insanların kendi aralarındaki, devlet ve tebaası arasındaki ve devletlerin kendi aralarındaki ilişkilerden doğmak üzere üç kısma ayırmaktadır. Bu kısımlar sırasıyla; özel hukuk, kamu hukuku ve uluslararası hukuktur. Bunun yanında yazar doğal hukuk ve pozitif hukuk arasında öncelik-sonralık ilişkisi olduğunu ifade eder. Böylece az evvel sayılan hukuk bölümleri/türleri, doğadaki tek olan adalet kaynağından çıkmış bir pınarın döküldüğü havzalardır. Tam da buradaki adalet kaynağı doğal hukuku ifade etmektedir. Bu minvalde doğal hukuk değişmez kabul edilmekte ve özgürlük, eşitlik ile beraberinde iyiyi kötüden ayırma kudretini kanunlar/emirler vs. değil doğal hukukun kendisi bahşetmiştir. Neticesinde, doğal hukuk pozitif hukuk ayrımı günümüzde dahi kullanılan bir ayrımdır.