AURUM Mühendislik Sistemleri ve Mimarlık Dergisi
Yazarlar: Türkan Nihan HACIÖMEROĞLU
Konular:-
Anahtar Kelimeler:Architectural criticism,Architectural narrative,Representation,Adaptation,Mimari eleştiri,Mimari anlatı,Temsiliyet,Uyarlama,Sinema ve edebiyat
Özet: Abstract When Daniel Libeskind proposed the possibility of different dimensions of architecture other than length, height and width, he offered reading, writing and memory. Reading architecture as he explains is not about reading text but about trying to understand a not “clearly explicit language” of architecture. (Libeskind, 2004) The aim of this paper is to propose a model for reading architectural narrative in different media by using architectural criticism as a base. Initially, the study is based on discussions on architectural criticism, narrative and representation, in architecture, literature and cinema, in order to understand the similarities and differences between the concepts of time, movement and space. Using these concepts, a comparative analysis table is created and the outcomes of these comparisons are inserted as data for different, yet inter-linked, comparisons and analysis tables. A number of keywords are utilized to set a model for reading architectural narrative. Such alternative readings establish a ground to understand the narrative and cultural based conceptualization of space. The main discussion is executed through a case study. L’ecumé des Jours by Boris Vian (Foam of the Daze, 1947), and consequently, its 2013 adaptation Mood Indigo by Michel Gondry, are selected as the case. Özet Daniel Libeskind mimari boyutların uzunluk, yükseklik ve genişlik dışında farklı bir ihtimalinden bahsettiğinde önerisi okuma, yazma ve hafıza olmuştu. Libeskind mimariyi okumak metni okumak değil `mimarlığın çok da açık olmayan dilini` anlamaya çalışmak olarak açıklar. (Libeskind, 2004) Bu makalenin amacı mimari eleştiri temelini kullanarak farklı medyalardaki mimari anlatıyı okumak için bir model önermektir. Başlangıç olarak çalışma mimarlık, edebiyat ve sinemada zaman, hareket ve mekan kavramları arasındaki benzerlikleri ve farklılıkları anlamak için mimari eleştiri, anlatı ve temsil tartışmalarına dayanmaktadır. Bu kavramları kullanarak, karşılaştırmalı bir analiz tablosu oluşturulmuş ve bu tablonun sonuçları, farklı, ancak birbiriyle bağlantılı karşılaştırmalar ve analiz tabloları için girdiler olarak kullanılmıştır. Bu çalışmanın sonucu olarak mimari anlatıları okumak için bir model belirlemek üzere belirli sayıda anahtar kelimeler seçilmiştir. Bu tür alternatif okumalar, mekânın anlatı ve kültürel temelli kavramsallaştırılmasını anlamaya zemin hazırlar. Ana tartışma bir vaka çalışması vasıtasıyla yürütülmüştür. Boris Vian’ın L’ecumé des Jours (Günlerin Köpüğü, 1947) ve Michel Gondry’nin 2013 uyarlaması olan Mood Indigo, çalışma için seçilmiştir.