Ankara Anadolu ve Rumeli Araştırmaları Dergisi
Yazarlar: ["Yunus PUSTU"]
Konular:-
Anahtar Kelimeler:Ankara,Muhacir,İskân,Etnik Temizlik,Tatar,Nogay,Boşnak,Çerkes,Karaçay.
Özet: Klasik dönemlerinde dışa dönük bir iskân siyaseti takip eden Osmanlı Devleti, alınan yenilgilerin ardından yaşanan toprak kayıpları ile birlikte, XVIII. yüzyılın son çeyreğinden itibaren içe dönük bir iskân politikası izlemeye başlamıştır. Bu esnada Anadolu’nun diğer birçok yeri gibi Ankara da önemli bir yerleşim sahası olmuştur. Kırım Harbi’nin (1853-1856) ardından yoğunluk kazanan göçler, 1877-1878 Osmanlı-Rus Harbi’den sonra en üst seviyeye ulaşmıştır. Bu sırada Ankara’ya, Kırım, Balkanlar (Dobruca) ve Kafkasya’dan Tatar ve Nogaylar; Kafkasya’dan Tatar ve Nogayların yanında Karaçay-Malkar, Abaza, Çerkes (Adige) ve Çeçenler; Rumeli’den ise Boşnak, Arnavut ve Pomakların yanı sıra Romanya, Kosova, Bulgaristan ve Yunanistan’dan göç etmek durumunda kalan Türkler iskân edilmiştir. Bahsi geçen muhacir grupları yoğunluklu olarak Ankara’da günümüz idarî taksimatına göre Haymana, Gölbaşı, Polatlı, Bala, Sincan (Zir), Çubuk ve Şereflikoçhisar ilçelerine yerleştirilmiştir. Bunun yanında Kahramankazan, Kızılcahamam, Beypazarı, Ayaş ve Akyurt kazalarına iskân edilen muhacir grupları da bulunmaktadır. Geçmişten günümüze sosyal, kültürel, iktisadî, siyasî, askerî, mimarî vb. alanlarda Ankara’ya önemli katkılar sağlayan muhacirlerin yerleşim alanlarının önemli bir kısmı mevcut demografik yapılarını koruyarak günümüze kadar ulaşmıştır. Bu çalışmada 1856-1918 yılları arasında bahsi geçen coğrafyalarda maruz kalınan etnik baskılar neticesinde Ankara’ya yaşanan göçler ele alınmıştır.