Akademik Dil ve Edebiyat Dergisi
Yazarlar: Müberra GÜRGENDERELİ
Konular:Edebi İncelemeler
DOI:10.34083/akaded.1018268
Anahtar Kelimeler:Edirne,Kış Mevsimi,Meriç,Nehir Taşkınları,Tunca
Özet: Osmanlı Devleti’nin ikinci başkenti ve medeniyet merkezi olan Edirne; tabii güzellikleri, maddi ve manevi zenginlikleri, mimarisi, havası ve suyunun hoşluğu gibi sebeplerle birçok şair tarafından övülmüştür. “Dârü’n-nasr ve’l-meymene” ifadesiyle anılan kutlu ve uğurlu şehir Edirne, sert geçen kışları ve şehri çevreleyen Meriç, Tunca ve Arda nehirlerinin sık sık taşmasından dolayı devrin bazı şairleri tarafından ise hicvedilmiştir. Karasal iklimin etkisindeki Edirne’de, kış mevsimleri çok sert geçer. Tarihte büyük iklim felaketleri yaşayan Edirne, tabii afetler, kış şartları, yokluk, fakirlik ve sıkıntılar sebebiyle zor zamanlar geçirmiştir. Başta, hicviyesinde şehrin kış mevsimini ve insanlarını ağır bir dille eleştiren Arpaemînizâde Sâmî olmak üzere Refîkî, Garâmî, Nev‘î, Hevâyî, İzzet Paşa gibi şairler, Edirne’nin kışını ve bu mevsimde yaşanan sıkıntıları manzumelerinde dile getirmişlerdir. Edirneli bazı şairler de şehrin kış şartlarından şikâyetçi olmalarına rağmen şehirlerini savunma içgüdüsüyle yazdıkları manzumelerle, bu şairlere cevap vermişlerdir. Ayrıca şehrin kışının güzelliklerini tasvir eden ve öven şairler de mevcuttur. Yahyâ Bey şehrengizinde, Edirne kışından günlük hayat sahnelerini resmetmiştir. Kış aylarında düzenlenen sürek avları, padişahların şehre gelişleri ve şehrin kış manzaraları da şiirlere konu olmuştur.